Xiahe grasvlaktes en nomaden 8 september 2013

In het grensgebied met Tibet leven nog groepen Tibetaanse nomaden op de manier zoals ze dat al eeuwenlang hebben gedaan. In de zomer staan hun tenten van Yakhaar op de hoogvlaktes. Meestal in groepjes van een paar families bij elkaar. Hun Yaks en schapen grazen tot het gras op is en dan verplaatst de hele groep zich een stuk verderop. De Yaks en schapen voorziening hun bestaan met wol, melk, vlees en mest als brandstof. 

Door verkoop en ruilen krijgen ze de rest bij elkaar, kleding, thee, gerst, huisraad en met wat mazzel een brommer. De meesten kunnen niet lezen en schrijven en leiden een eenvoudig ongecompliceerd bestaan. Sommigen sturen hun kinderen wel naar school in de stad. Dat is heel duur, want naast schoolgeld moeten ze ook onderdak en eten betalen.

De nomaden mogen twee kinderen hebben, daarna moet de vrouw gesteriliseerd worden. Wie zich niet vrijwillig meldt wordt opgehaald!

In de winter trekken ze naar stenen huizen op de lagere grasvlaktes. Die bieden wat meer beschutting, wat niet verkeerd is bij een temperatuur van regelmatig min 25.

We maakten een wandeling over de uitgestrekte grasvlaktes met edelweis, gentianen en de besneeuwde bergen als achtergrond.

Daarna bezochten we een nomadendorpje en een nomadentent. De lokale gids kon ons veel vertellen, een jongeman afkomstig uit een nomadenfamilie, 10 jaar getrouwd met een Nederlandse Sawadee gids, die kennelijk grenzeloos verliefd is geworden  op deze charmante Tibetaan.